تلویزیون خارجی دارم، پس هستم

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری لوازم خانگی ایران «ال کا ایران»، بر خلاف آنچه تصور می شود ممنوعیت و بگیر و بندها نیز نتوانسته است مانع از میل به خرید تلویزیون های خارجی شود.این میل و رقبت همچنان در دل مصرف کنندگان بیداد می کند به نحوی که می توان این مساله را به طعنه یا واقعیت این گونه نیز بیان کرد؛تلویزیون خارجی دارم،پس هستم.

تحریم های مجدد که از سال 97 اعمال شد و اثراتی که بر صنعت وبازار ایران گذاشت متولیان و مسئولان وقت را بر آن داشت که با اتخاذ تصمیم و ارائه راهکاری مانع از بروز دوباره چنین وضعیتی بشوند.ضمن اینکه کشور در شرایط بحران ارزی نیز قرار داشت و مانند سابق امکان واردات بی قید و شرط وجود نداشت.

در همین رابطه بخوانید:

قاچاق تلویزیون در دوران ممنوعیت ،عدم نظارت یا …

لوزام خانگی و مشخصات تلویزیون یکی از این اقلام بود. بازار این لوزام خانگی پر طرفدار به خصوص پس از برجام با سیل سنگینی از برندهای با سابقه با تنوع و برترین تکنولوژی ها را همراه شده بود.در مدت زمانی که درهای کشور باز بودند حسابی هم توانسته بودند بازار بسیار بزرگی برای خود دست و پا کرده و ضریب نفوذشان را گسترش بدهند.اما تحریم ها و رفتن بسیاری از برندها باعث شد که از یک سو بازار با شوک مواجه شود و از سوی دیگر با افزایش بی سابقه قیمت روبه رو شود.

تبلیغات

در این شرایط این بازار نیز مانند بسیاری از بازارهای دیگر سرشار از تقاضا شد.تقاضاهایی که نسبت به بازاری مانند خودرو کمتر  سفته و سفته بازی در سطح عموم وجود داشت و بیشتر جنبه مصرفی آن بالا بود.(البته این بازار نیز داستان هایی مشابه سایر بازارها داشته و همچنان دارداما حجم و وسعت و انتشار اخبار آن حداقل نسبت به خودرو در سطح پائین تری قرار دارد.) .در کنار این تقاضاها و افزایش قیمت ها چند سالی می شود که چند برند داخلی اقدام به آغاز تولید این محصول کرده اند.

محصولی که نمی توان گفت صددرصد داخلی است ولی به هر حال رنگ و بوی داخلی دارد.ضمن اینکه توانسته است به اندازه وسعت خود هم از خروج ارز جلوگیری کند(به صورت قاچاق) و توانسته است شغل های مستقیم و غیر مستقیم ایجاد کند.این توانمندی در کنار وضیعت اقتصادی- سیاسی کشور موجب اتخاذ تصمیمی مبنی بر ممنوعیت ورود تلویزیون خارجی به ایران شد.

در این جا باز همان حکایت تکراری و همیشگی باز هم آغاز می شود؛تقاضا برای کالای خارجی و افزایش میزان قاچاق+ برای تامین نیاز مشتری.

اما یک نکته نیز در این میان قابل بررسی است چرا که یکی از اصلی ترین مولفه هایی که باعث ماندگاری یک صنعت در کشوری می شود، پیوند میان مصرف کنندگان و تولید کنندگان است. اما گویا در ایران بنا به دلیل متعددی این امر هنوز محقق نشده به نحوی که استفاده از برند خارجی نشان شخصیت، کلاس، فرهنگ و توانایی افراد محسوب می شود و از سوی دیگر نام ونشان های ایرانی هنوز نتوانسته جای خود را در خانه های ایرانی پیدا کنند. در واقع می توان از این زاویه نیز به این مساله نگاه کرد.

محصولات ایرانی بنا به دلایلی از جمله کیفیت،خدمات پس از فروش،گارانتی ، وارانتی و حتی عدم قدرت انتخاب در کنار مسائل مانند به روز بودن، تنوع بالا، عمر بالای محصول، احساس خوب و خوشایندی به مصرف کنندگان منتقل کنند.

به بیان ساده تر بسیاری از مصرف کنندگان ایرانی هنوز برای استفاده از محصولات تولید داخل به اطمینان خاطر نرسیده اند و همچنان انتخاب اولشان برندهای خارجی است.حتی با گشت و گذاری در بازار لوزام خانگی می توان متوجه که در صورت موجود بودن یک برند ناشناخته و شاید سطح دو از کشور مانند کره و یا ژاپن می تواند جذابیت بیشتری برای مصرف کنندگان داشته باشد.

پرسش اساسی در این شرایط این است که چه علت یا عواملی باعث شده اند تا برندهای ایرانی به این درجه از نامحبوبیتی برسند؟آیا از نظر روانی توانسته حس خوبی منتقل کنند؟آیا از نظر کیفی توانایی برآوردن خواسته های مخاطبین را دارند؟به طور کل آیا برند سازی کرده اند؟فقدان چه عناصری موجب شده است که برندهای داخلی انتخاب اول کسی نباشد؟این مساله از جایی تعجب آور تر جلوه می کند که هم از منظر قانونی پشتیبانی می شوند و هم در حجمی وسیع تبلیغات روی آنها صورت می گیرد.با این حال مصرف کننده ایرانی ترجیح می دهد که جنس خارجی ولو با قیمتی بالاتر بخرد.

بیشتر بخوانید:

غلبه سود و فروش بر عرق ملی

در واقع این مساله گذشته از مباحث اقتصادی –سیاسی باید از منظر روانشناسی اجتماعی نیز مورد بحث و بررسی قرار بگیرد که چرا استفاده از برندهای خارجی را نشانه ای از نکات مثبت در زمینه های مختلف می دانیم.آیا تا به حال شده است شخصی در اطرافمان با افتخار بگوید که  این پیراهن،ساعت،تلویزیون و یا …… ایرانی است.اما بارها و بارها مشاهده کرده ایم که حتی خارجی بودن کمربند و جوراب خود را به نحوی در گفت وگوهای عادی می گنجانند.

بنابراین با توجه به اینکه غیر از تولید کنندگان تلویزیون داخلی بازار همچنان روی خوش به کالای خارجی نشان می دهد،باید بیش و پیش از هر چیز مسئولان در خودشان دنبال ایراد کار بگردند. و گرنه در صنعت جهانی شده امروز شاید بیش از  50 درصد از قطعاتی که در تولید یک تلویزیون کره ای استفاده شده است ،در همتای ایرانی اش نیز به کار رفته باشداما سر جنس کره ای دعوا و این سوی تر سر نخواستن.

انتهای پیام/