تناقض در رفتار تولیدکنندگان لوازم خانگی؛ رکود یا گرانی؟
در حالی که تولیدکنندگان لوازم خانگی از رکود بازار و خطر تعدیل نیرو خبر می‌دهند، بسیاری از آن‌ها قیمت محصولات خود را تا ۲۰ درصد افزایش داده‌اند.
جدیدترین مطالب
به گزارش خبرنگار پایگاه خبری لوازم خانگی ایران «ال کا ایران»، طی ماه‌های گذشته، صدای نارضایتی از سوی تولیدکنندگان لوازم خانگی ایران به وضوح شنیده شده است. کاهش تقاضا، رکود عمیق در فروش، بحران نقدینگی و بازگشت خوردن چک‌های مشتریان به تیتر ثابت گفتگوهای فعالان این صنعت بدل شده است. اما در همین فضای تیره‌وتار، خبرهایی مبنی بر افزایش قیمت ۵ تا ۲۰ درصدی محصولات برندهای داخلی منتشر شده که با ادعای رکود و نبود مشتری، در تناقض کامل قرار دارد. این تحلیل، تلاش دارد با نگاهی اقتصادی و بی‌طرفانه، این دوگانگی را رمزگشایی کند.
رکود عمیق در بازار؛ شواهدی از واقعیت تلخ تولید
صنعت لوازم خانگی ایران در ماه‌های اخیر روزهای دشواری را پشت سر گذاشته است. طبق گزارش‌های منتشرشده توسط اتحادیه لوازم خانگی و انجمن صنایع لوازم خانگی ایران، شبکه تولید و توزیع در معرض فروپاشی قرار دارد. فعالان صنعتی از افت شدید فروش، دپوی چندماهه کالا در انبارها و حتی هشدار نسبت به تعدیل نیرو خبر داده‌اند.
به گفته یکی از تولیدکنندگان بزرگ، ۶۲ میلیارد تومان چک مشتریان برگشت خورده که این رقم به‌خوبی وضعیت بحرانی نقدینگی در زنجیره فروش را نمایان می‌کند. همچنین تاثیرات روانی جنگ ۱۲ روزه اخیر در منطقه، تلاطم بازار ارز، و کاهش قدرت خرید مصرف‌کنندگان ایرانی از عوامل اصلی این رکود عنوان شده‌اند.
بیشتر بخوانید: تولیدکنندگان لوازم خانگی آماده تعدیل نیرو می‌شوند | بحران اشتغال از شهریور
افزایش قیمت‌ها در دل رکود؛ یک تناقض یا تاکتیک؟
در حالی که صنعت در آستانه کاهش ظرفیت تولید و اخراج نیروها قرار دارد، گزارش‌های میدانی از بازار حاکی از افزایش رسمی قیمت لوازم خانگی داخلی هستند. در برخی برندها این افزایش تا ۲۰ درصد نیز رسیده است.
اما سؤال کلیدی اینجاست: اگر فروش ندارند، چرا افزایش قیمت می‌دهند؟ اگر دارند، پس چرا از رکود و اخراج نیرو می‌گویند؟
بررسی سه سناریو احتمالی برای این رفتار متناقض
۱. افزایش قیمت، نه از سر قدرت؛ بلکه برای جبران زیان
برخی کارشناسان معتقدند این افزایش قیمت‌ها صرفاً برای جبران هزینه‌های تولید است، نه برای افزایش حاشیه سود. رشد شدید هزینه مواد اولیه، حمل‌ونقل، دستمزد، انرژی و مالیات، تولیدکنندگان را مجبور کرده تا قیمت را افزایش دهند تا از ضرر بیشتر جلوگیری کنند. از آنجا که دیگر ارز دولتی دریافت نمی‌کنند، قیمت‌گذاری نیز از کنترل دولت خارج شده و عملاً تولیدکننده مجبور است بر اساس نرخ آزاد ارز و هزینه تمام‌شده واقعی، قیمت‌گذاری کند.
۲. افزایش قیمت به‌عنوان ابزار روانی و تاکتیکی
در بازارهای رکودی، برخی بنگاه‌ها از تاکتیک افزایش قیمت استفاده می‌کنند تا ذهنیت مشتری نسبت به ارزش کالا را حفظ کنند. کاهش قیمت در بازار ایران گاه به معنای بی‌کیفیتی یا عدم ثبات تلقی می‌شود. از این رو تولیدکننده ترجیح می‌دهد قیمت را بالا نگه دارد تا اعتماد باقی‌مانده در بازار را از دست ندهد، فروش کاهش یافته است.
۳. افزایش قیمت برای بقا، همراه با تعدیل نیرو
در غیاب حمایت‌های دولت و محدودیت در صادرات، تولیدکنندگان در شرایطی هستند که برای بقای اقتصادی خود بین دو گزینه تلخ قرار گرفته‌اند: یا افزایش قیمت، یا کاهش هزینه‌ها از طریق تعدیل نیرو. از این منظر، ادعای هم‌زمان افزایش قیمت و کاهش نیرو نه‌تنها تناقض‌آمیز نیست، بلکه حاصل یک اجبار اقتصادی است.
صنعت در وضعیت قرمز است؛ نه در حال سودآوری
تصویر کلی بازار لوازم خانگی ایران، تصویری از یک صنعت در حالت دفاعی است. افزایش قیمت‌ها لزوماً نشانه رونق نیست، بلکه واکنشی به فشارهای متراکم تولید است. رکود مصرف‌کننده، نوسانات ارزی، مشکلات نقدینگی و نبود حمایت‌های هدفمند، این صنعت را به لبه پرتگاه رسانده است.
در چنین شرایطی، مسئولان باید به جای نگاه امنیتی یا شعاری، به دنبال راهکارهای ساختاری برای نجات زنجیره تولید باشند. بدون اصلاح سیاست ارزی، تسهیل دسترسی به سرمایه در گردش و بازنگری در مالیات و بیمه تولید، رکود امروز به بحران فردا تبدیل خواهد شد.
انتهای پیام/
