به گزارش پایگاه خبری لوازم خانگی ایران «ال کا ایران»به نقل از تسنیم، ماده یک قانون چگونگی اداره مناطق آزاد تجاری جمهوری اسلامی ایران مصوب مجلس شورای اسلامی در تاریخ 21 شهریور 1372 درباره اهداف تشکیل مناطق آزاد تجاری-صنعتی می‌گوید که “تسریع در انجام امور زیربنایی، عمران و آبادانی، رشد و توسعه اقتصادی، سرمایه‌گذاری و افزایش درآمد عمومی، ایجاد اشتغال سالم و مولد، تنظیم بازار کار و کالا، حضور فعال در بازارهای جهانی و منطقه‌ای، تولید و صادرات کالاهای صنعتی و تبدیلی و ارائه خدمات عمومی است.”
در ایران شکل‌گیری مناطق آزاد تجاری به پیشنهاد تئوری‌پردازان اقتصاد دولتی صورت گرفت تا گریزگاهی برای اقتصاد بسته دولتی باشد چرا که در سال‌های 1367 و 1368 ضربه‌پذیری اقتصاد کشور از صادرات نفتی به طور محسوس مورد توجه قرار گرفت به‌طوری‌که آمارهای سال 1367 نشان می‌دهند که صادرات نفتی کشور ایران در آن سال حدود 7 میلیارد دلار شد در حالی که همین درآمدهای ارزی در برخی از سال‌ها از 20 میلیارد دلار فراتر رفته است.
بنابراین در برنامه نخست توسعه صادرات غیرنفتی به عنوان یک تصمیم قطعی مورد توجه قرار گرفت و در این راستا در تبصره 19 برنامه نخست توسعه 3 منطقه آزاد تجاری-صنعتی در کشور مورد تصویب قرار گرفت.
براساس نظر برخی کارشناسان و تئوریسین‌ها اقتصادی در کشور باید گفت عملکرد مناطق آزاد در ایران به‌سبب تطابق نداشتن با راهبرد توسعه موفق نبوده است.
اینها در حالی است که امروزه در استان‌های مختلف کشور شاهد وجود مناطق آزاد مختلفی هستیم به‌طوری که در استان مرکزی دو نقطه منطقه ویژه اقتصادی کاوه در شهرستان ساوه و منطقه ویژه اقتصادی زرندیه در سرزمین ایرانیان از جمله مناطق آزاد تجاری هستند که البته اخیرا با تهیه و ارائه لایحه‌ای به‌دنبال افزایش این حجم مناطق آزاد در کشور است.
